سوالات کنکور سراسری 92

سوالات کنکور سراسری تجربی و ریاضی در فایل زیپ شده زیر همراه با پاسخ کلیدی آنها قابل دانلود است. 

فایل زیپ را دانلود کنید

ویتامین " ث " مفید و مضر؟؟!!!

ویتامین ث یکی از شناخته شده ترین ویتامین های محلول در آب است. این ویژگی سبب می شود برخی بر این باور باشند که خوردن بیش از اندازه ی ویتامین ث بر بدن تاثیر بدی ندارد زیرا مقدار اضافی آن از طریق ادرار از بدن خارج می شود. اگرچه این باور خیلی هم بی راه نیست ولی نباید فراموش کرد که ویتامین ث یا همان آسکوربیک اسید به هر حال یک اسید است و افزون بر این مانند همه ی مواد شیمیایی از جمله داروها مقدار مجازی برای مصرف متناسب با سن و سال و شرایط مصرف کننده دارد. این مقدار مجاز که توسط سازمان های بهداشت جهانی تعیین می شود برای ویتامین ث 11900 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم از وزن بدن مصرف کننده است. یعنی یک فرد بالغ با وزن 50 کیلوگرم حداکثر می تواند 595 گرم (کمی بیش از نیم کیلو گرم!!) ویتامین ث بخورد و خوردن بیش از این مقدار به احتمال قوی باعث مرگ او خواهد شد. البته خوردن همین مقدار هم 50 درصد احتمال مرگ فرد را در پی خواهد داشت. از این رو اطلاق این مقدار به عنوان دوز(1) کشنده ی 50 درصدی یا LD50 می گویند. مقدار LD50 را با آزمایش روی جانوران آزمایشگاهی مانند موش صحرایی یا خوکچه ی هندی تعیین می کنند.
از آن جا که ویتامین ث یک اسید است خوردن بیش از اندازه ی آن سبب کاهش pH و بروز اختلالاتی در بخشی از سامانه ی گوارشی(معده و ابتدای روده ی کوچک) می شود. در عین حال به دلیل تبدیل بخشی از آسکوریبک اسید به یون اگزالات طی فرایندهای زیستی بدن و افزایش مقدار آن تا دو برابر در ادرار مصرف ویتامین ث برای افرادی که استعداد تولید سنگ کلیه آن هم از نوع اگزالات کلسیم دارند خطرناک است و بایستی کنترل شده باشد. در ضمن در افراد عادی نیز خروج ادرار با احساس سوزش همراه خواهد بود.
__داروسازان مقدار لازم ویتامین ث برای افراد بالغ را روزانه 75 میلی گرم برای زنان و 90 میلی گرم برای مردان توصیه کرده اند. ضمن آن که مصرف روزانه حداکثر تا 500 میلی گرم ویتامین ث برای بزرگسالان به منظور جلوگیری از سرماخوردگی را نیز بی ضرر دانسته اند. بنابراین شایسته است بر مبنای نیاز بدنتان ویتامین ث مصرف کنید. اضافی آن از بدن دفع می شود و مصرف بی حساب نیز زیان بار خواهد بود

قدرت پیوند هیدروژنی

پیوند هیدروژنی که نوعی برهم کنش دوقطبی-دوقطبی قوی است از جمله مهم ترین برهم کنش های بین مولکولی به شمار می آید. پیوند هیدروژنی را می توان نیروی جاذبه ی الکترواستاتیک دانست که میان اتم هیدروژن متصل به یک اتم الکترونگاتیو و اتم الکترونگاتیو دیگری که در مجاورت آن یا در مولکول دیگری قرار دارد برقرار می شود. اگر دو اتم الکترونگاتیو D و A به نامیم در این صورت پیوند هیدروژنی را می توان به صورت A...H-D نشان داد. A کوتاه شده ی واژه ی acceptor به معنای پذیرنده است. Aنشان دهنده ی اتم الکترونگانیوی است که یک یا شمار بیش تری جفت الکترون ناپیوندی دارد و در واقع چگالی الکترونی روی آن بسیار زیاد است. به همین دلیل به A اتم پذیرنده ی پیوند هیدورژنی می گویند. D کوتاه شده ی واژه ی donor به معنای دهنده است. در واقع D اتم الکترو نگاتیوی است که به اتم هیدروژن متصل است و به دلیل تمایل زیاد برای کشیدن جفت الکترون پیوندی به سمت خود، باعث کاهش شدید چگالی الکترونی روی اتم هیدروژن شده است. هنگامی که این اتم هیدروژن(با بار الکتریکی نسبی مثبت) در مجاورت اتم پر الکترون A قرار می گیرد بین آن ها نیروی جاذبه ای قدرت مندی برقرار می شود که به آن پیوند هیدروژنی می گویند. برطبق قانون کولن هر چه مقدار بار الکتریکی دو ذره بیش تر باشد نیروی بین آن ها نیز قوی تر است بنابراین انتظار می رود که هر چه الکترونگاتیوی اتم های D و A بیش تر باشد پیوند هیدروژنی حاصل قوی تر است.(چرا؟) البته اتم های D و A می توانند یکسان یا متفاوت باشند. D و A می توانند اتم های اکسیژن، نیتروژن و فلوئور باشند اگرچه در مواردی اتم کلر یا بندرت اتم گوگرد نیز تمایلی برای ایفای نقش اتم A از خود نشان داده اند.
اما ویژگی مهم پیوند هیدروژنی تابع جهت بودن استحکام آن است. مشاهد های تجربی نشان می دهد که قوی ترین پیوند هیدروژنی بر هم کنشی است که در آن هر سه اتم درگیر یعنی D، H و A در یک راستا قرار بگیرند. به سخن دیگر زاویه ای که این سه اتم(A...H-D) با هم می سازند 180 درجه باشد. کاهش این زاویه سبب کاهش استحکام پیوند هیدروژنی می شود. کم ترین استحکام هنگامی است که این زاویه 90 درجه باشد. درک علت ایجاد این ویژگی به اطلاعاتی در باره ی نظریه ی اوربیتال مولکولی نیاز دارد که بیان آن در سطح مطالب این پایگاه نیست.
گفتنی است دو زنجیره ی مولکول DNA با چنین پیوند هیدروژنی محکمی به یک دیگر متصل شده اند و علت اصلی افزایش حجم آب بر اثر انجماد تلاش مولکول های آن برای یافتن راستایی مناسب است که در آن هر سه اتم (O...H-O) در خط راست قرار گیرد

تاریخ انقضای مواد غذایی بسیار مهم است

شاید تاکنون بارها درباره ی موادی که ضد اکسنده خوانده می شوند چیز هایی شنیده باشید. ضد اکسنده ها افزودنی هایی هستند که برای افزایش طول دوره ی مصرف یک ماده ی غذایی، بهداشتی یا آرایشی به آن ها افزوده می شود. بیش تر افزودنی ها مواد شیمیایی از دسته ی ترکیب های آلی هستند. این ترکیب ها نسبت به موادی که به آن اضافه می شوند تمایل بیش تر به اکسایش دارند و از این رو قربانی شرایط نگهداری مواد یادشده می شوند تا آن ها را از اکسایش محافظت کنند. از آن جا که ضد اکسنده ها خود موادی با خواص شیمیایی، فیزیکی و زیستی ویژه ای هستند و ممکن است مقدار اضافی آن ها برای مصرف کننده زیان بار باشد از این رو همواره مقدار بسیار کمی از آن ها به مواد غذایی، بهداشتی یا آرایشی افزوده می شود. این مقادیر مجاز که توسط استاندارد هایی جهانی تعریف می شود دوره ی مصرف مواد غذایی، بهداشتی یا آرایشی را معین می کند. برای مثال افزودن مقدار مجازی از یک ضد اکسنده به روغن مایع که به طور عمده از ترکیب های سیرنشده آلی تشکیل شده است می تواند به مدت مثلا شش ماه مانع از اکسید شدن این ترکیب ها شود. اما پس از گذشت این مدت اکسایش روغن مایع آغاز می شود. جالب این جاست که سرعت فاسد شدن روغن در حضور افزودنی اکسید شده بسیار بیش تر است و در مدت کوتاه تری به ماده ای غیر قابل مصرف تبدیل می شود. از این رو بایستی به دوره ی مصرف هر ماده ی غذایی، بهداشتی یا آرایشی توجه ویژه کرد و پیش از خرید، زمان تولید و انقضای آن را با دقت دید. همواره به یاد داشته باشید که مصرف این مواد غذایی، بهداشتی یا آرایشی پس از پایان دوره ی مصرف رفتن به استقبال بیمار و مرگ است. این موضوع را جدی بگیرید.