ویتامین " ث " مفید و مضر؟؟!!!

ویتامین ث یکی از شناخته شده ترین ویتامین های محلول در آب است. این ویژگی سبب می شود برخی بر این باور باشند که خوردن بیش از اندازه ی ویتامین ث بر بدن تاثیر بدی ندارد زیرا مقدار اضافی آن از طریق ادرار از بدن خارج می شود. اگرچه این باور خیلی هم بی راه نیست ولی نباید فراموش کرد که ویتامین ث یا همان آسکوربیک اسید به هر حال یک اسید است و افزون بر این مانند همه ی مواد شیمیایی از جمله داروها مقدار مجازی برای مصرف متناسب با سن و سال و شرایط مصرف کننده دارد. این مقدار مجاز که توسط سازمان های بهداشت جهانی تعیین می شود برای ویتامین ث 11900 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم از وزن بدن مصرف کننده است. یعنی یک فرد بالغ با وزن 50 کیلوگرم حداکثر می تواند 595 گرم (کمی بیش از نیم کیلو گرم!!) ویتامین ث بخورد و خوردن بیش از این مقدار به احتمال قوی باعث مرگ او خواهد شد. البته خوردن همین مقدار هم 50 درصد احتمال مرگ فرد را در پی خواهد داشت. از این رو اطلاق این مقدار به عنوان دوز(1) کشنده ی 50 درصدی یا LD50 می گویند. مقدار LD50 را با آزمایش روی جانوران آزمایشگاهی مانند موش صحرایی یا خوکچه ی هندی تعیین می کنند.
از آن جا که ویتامین ث یک اسید است خوردن بیش از اندازه ی آن سبب کاهش pH و بروز اختلالاتی در بخشی از سامانه ی گوارشی(معده و ابتدای روده ی کوچک) می شود. در عین حال به دلیل تبدیل بخشی از آسکوریبک اسید به یون اگزالات طی فرایندهای زیستی بدن و افزایش مقدار آن تا دو برابر در ادرار مصرف ویتامین ث برای افرادی که استعداد تولید سنگ کلیه آن هم از نوع اگزالات کلسیم دارند خطرناک است و بایستی کنترل شده باشد. در ضمن در افراد عادی نیز خروج ادرار با احساس سوزش همراه خواهد بود.
__داروسازان مقدار لازم ویتامین ث برای افراد بالغ را روزانه 75 میلی گرم برای زنان و 90 میلی گرم برای مردان توصیه کرده اند. ضمن آن که مصرف روزانه حداکثر تا 500 میلی گرم ویتامین ث برای بزرگسالان به منظور جلوگیری از سرماخوردگی را نیز بی ضرر دانسته اند. بنابراین شایسته است بر مبنای نیاز بدنتان ویتامین ث مصرف کنید. اضافی آن از بدن دفع می شود و مصرف بی حساب نیز زیان بار خواهد بود